Voor 1939
Vierville-sur-Mer beleefde zijn toeristische bloei aan het begin van de 20e eeuw toen in Normandië trein- en tramsporen werden aangelegd. Hotels, restaurants en villa’s verschijnen daarom aan de kust van de stad, zoals blijkt uit deze ansichtkaarten.
Tijdens de duitse beroep
Om zichzelf te beschermen tegen elke vijandelijke aanval, besluit Hitler een verdedigingslinie te bouwen in West-Europa, die de propaganda de “Atlantic Wall” zal noemen. Deze lijn lijkt meer op een parelsnoer dan op een echte muur, de parels zijn de vestingwerken. Deze bestaan uit onderzeeërbases, havens omgevormd tot forten (zoals Cherbourg), kustartilleriebatterijen (zoals Pointe du Hoc of Longues-sur-Mer), obstakels op de stranden en nesten van verzet (in het Duits Widerstandsnest afgekort als WN).
WN73 is het meest westelijke Duitse steunpunt van Vierville-sur-Mer. Het werd gebouwd rond het Gambier-huis, verlaten door de lokale bevolking tijdens de installatie van de Duitse troepen. Het omvat een kazemat (= bunker) voor 75 mm kanonnen, verschillende schuilplaatsen, mortiergranaten, machinegeweren en een observatorium dat de artilleristen enorm helpt bij het afstemmen van hun vuur op de vijand.
De blauwe gebouwen komen overeen met de Franse eigendommen van de familie Gambier van voor de oorlog. Geen spoor van deze twee structuren blijft vandaag.
In het rood zijn de Duitse vestingwerken van WN73 weergegeven. Tegenwoordig zijn de twee luchtafweer-tobrouks, de bunker en vier schuilplaatsen vanaf de grond zichtbaar. Het observatorium is alleen zichtbaar vanuit de lucht. Wat de rest betreft, ze zijn ofwel begraven of volledig bedekt met vegetatie. In die tijd waren al deze structuren met elkaar verbonden door ondergrondse tunnels of loopgraven.
Ontscheping
Op dit 7 km lange strand dat we Omaha Beach noemen, is het Amerikaanse doel om de gemeenten Vierville-sur-Mer, Saint Laurent-sur-Mer, Colleville-sur-Mer veilig te stellen en vervolgens de kruising te maken met de Amerikanen die op Utah zijn geland. Beach en de Britten zijn geland op Gold Beach. Na intense geallieerde bombardementen ’s nachts landen 34.250 Amerikaanse troepen en 3.300 voertuigen in 6 golven met een tussenpoos van 30 minuten.
In zijn missie moest Company C van het 2nd American Ranger Battalion landen aan de westkant van Vierville Beach met als uiteindelijk doel het gebied tot aan Pointe du Hoc “op te ruimen”. Het programma bood C Coy 2 uur om deze missie te volbrengen. Alles hing af van de Compagnie A/116 die het dorp Vierville moest verzekeren. Maar het bedrijf A / 116 was direct op het strand vernietigd!
Van de 64 Rangers van Company C van het 2nd Battalion arriveerden er 31 om 6.45 uur aan de voet van de klif waar WN73 was genesteld. Alleen, zonder mogelijkheid tot versterking… De commandant van C Company, kapitein Goranson, herinnert zich dat hij erin geslaagd was de voet van de klif te bereiken: “Het oversteken van het strand was als een droom, alle bewegingen van lichaam en geest waren automatisch.”
De klif is 30 meter hoog en de Duitse soldaten beginnen te vuren met mortieren en granaten. De Rangers verschoven daarom 300 meter naar het westen en klimmen naar de top van de klif. Aan hun linkerkant verschijnt de Gambier-villa die ze vanaf dat moment “het versterkte huis” zullen noemen. Bij het zien van de Duitse vestingwerken van WN73 die eerder zijn gezien, besluit kapitein Goranson deze positie te neutraliseren voordat hij richting Pointe du Hoc gaat. Het gevecht duurde tot het begin van de middag, toen de Rangers uiteindelijk de mortieren en andere stellingen neutraliseerden, met name met fosforgranaten. Eindelijk, om 13.00 uur was de Vierville-vallei in handen van Amerikaanse troepen.
De creatie van de camping
Als de oorlog voorbij is, hervat het leven zijn loop. De overblijfselen van de kunstmatige haven die door de Amerikanen werd gebruikt, bevatten nu veel vissen en schaaldieren. Zomerbezoekers kunnen genieten van een zeer vruchtbare kustvisserij of vissen met mosselen, cakes, schol of tong. Toeristen stromen weer toe en onder hen zijn wildkampeerliefhebbers. De WN73 wordt daarom nu bezet door kampeerders die vrijheid, rust en natuur verkiezen boven comfort.
Toen wildkamperen in 1970 werd verboden, ontstond er een nieuwe camping met 3 toiletgebouwen, een kruidenierswinkel en een capaciteit van 600 campers.
De camping wisselt meerdere keren van eigenaar en zal in 2011, 2017 en 2018 gerenoveerd worden.
